KALBİNİN SESİNİ DİNLE...

Kızdın, suçladın ve yargıladın hem kendini hem başkasını, peki ne geçti eline? Kendini beğendin ama kendini sevmedin, kendini beğenmedin ve kendini sevmedin.. Zihninin oyunlarında kayboldun, bazen oyuncak oldun, bazen oyuncağıyla oynadığını zannettiğin kişi. Bir illüzyona inandın ve onu gerçeğin yaptın. Kendini bütünden ayrıştırdı zihnin. Maddeye yöneldikçe "öz"ünden uzaklaştın, uzaklaştıkça mutsuz oldun, mutsuz oldukça, mutsuz ettin, sonuç? Sonuç yine koca bir mutsuzluk. Artık zihni yönetmen koltuğundan indirmenin zamanı geldi, çünkü kendi hikayenizde gerçek olan "öz"dür.. Zihin devre dışı olduğunda, verdiğin karardan pişmanlık duymazsın. İşin doğrusu, "öz"ünle verdiğin kararlardır. Bunu düşüncesiz veya fütursuz davranmak anlamında düşünmeyin. Kalpten gelenden bahsediyorum. Şunu duyar gibiyim, "Kalbimi dinledim ama hep kalbim kırıldı", hayır dostum sen kalbini dinlemedin, sen kalp görünümlü zihnini dinledin. Mış gibi yaptın, gerçek anlamda kendini sevmediğin için, başkasının seni sevmesini istedin, kendine göstermediğin ilgiyi başkasının göstermesini istedin, kendine yaşatmadığın huzuru, başkasının yaşatmasını bekledin. Kendinde olmadın, olamadın, oldurmadın. Sonrasında yazının başındaki gibi, kızdın, suçladın, yargıladın. Kalbinin sesini dinlemek, ruhunu dinlemektir, kalbinin sesini dinlemek beklentisiz sevmektir.